Oż w dupę tchórzofrety

Niedziela, 10 kwietnia 2011 · dodano: 11.04.2011 | Komentarze 27

[info dla Niewe: wpis jest nudny, nie ma co czytać:P]

I to takiej dużej, spasionej, przerośniętej tchórzofrety. Umieram, Robaczki. Postanowienia z mojego testamentu są takie, że jestem parchem nieużytym i moje rowery zabieram ze sobą do piachu (reflektuję na taki sypki żwirek, a najlepiej takie kamyczki z hiszpańskiej plaży w Salobrenii).

Nie no qrwa, tak mnie nery szarpią, że stawiam euro przeciwko kasztanom, że konował wyśle mnie na wyro z antybiotami na dwa tygodnie. Wiem, bo jużem to kiedyś przerabiała. I wtedy raz sobie już umarłam na dwa tygodnie. Jak już mam tak umierać BEZ ROWERU, to sama wolę sobie palnąć w czoło i to bez kuracji antybiotykowej.

A poza tym, jak ja mam na to konanie znaleźć czas, jak ja krwa zawody mam w niedzielę?? A jedne – zarówno XC w sobotę na warszawskich Fortach Bema, jak i Legię w Wesołej – już musiałam odpuścić, bo słabawam od piątku.

Acz mam chęć czuć się słabawa na całe gardło.

Oprócz siekania po nerach mam też gorączkę, a co za tym idzie halucynacje i właśnie widziałam PRZEZ PRACOWE OKNO latającą waltornię. Przy czym do tej pory nigdy nie potrafiłam określić, jak wygląda waltornia, ale jak spojrzałam przez okno, to rachu ciachu – od razu wiedziałam, że tak latać potrafi tylko waltornia.

Załatwiłam się jeszcze dodatkowo w niedzielę, bo rano obudziłam się w pozycji na Quasimodo przed czasem i pomyślałam, że na takie bolenie to może pomóc tylko rower. Inna sprawa, że teraz jestem zgięta dokładnie tak, jak wyglądam na rowerze, więc skojarzenie przyszło samo. I miało być lajtowo, jakieś 60 km – co jak dla mnie, na niedzielę, jest równie imponujące jak pryszcz na dupie Marii Nieziewierskiej. Nie znam kobiety, Wy pewnie też nie, zatem komu może taki pryszcz imponować... No mnie denka od dupy nie urywa.

I tak miało być w niedzielę. A tymczasem zrobiłam traskę na Bielany (pod wiatr), stamtąd na Centrum (z wiatrem), przez długie godziny błogosławiąc wynalazcę Ketonalu, na tyle błogosławiąc, że wymyśliłam wierszyk na cześć jego – znaczy Ketonalu:

Kręci, kręci mnie Ketonal
Gdy nie łyknę go, to – skonam.

Z Centrum pomknęłam se jeszcze (korzystając z wiatru w zad) na Kabaty i tu planowo miałam zrobić zawrotę, po zajechaniu do lasu, który przywitał mnie, Speca i nowe szjus Speca o tak:

Las Kabacki pełen rozlewisk © CheEvara

Więc postanowiłam zawinąć na dom, tam znaleźć starą, poszarpaną derę (żeby wyglądać jeszcze bardziej żałośnie i martyrologicznie) i pod nią spróbować pożegnać się ze światem na jakieś sześć godzin.

I zrobiłam tęże – zawrotę. Jednakowoż na wysokości krzyżówki KENu z Ciszewskiego spotkałam tomskiego, który jechał z naprzeciwka, staliśmy na światłach i ja zastanawiałam się, co to za leszczyna BEZ KASKU szczerzy się na mój widok (sorry Tomek, ale moja kumacja wczoraj oscylowała gdzieś na poziomie brodzika), wyminęliśmy się na światłach, na których jeszcze jakiś stary cep z pinglami o szkłach, których grubość można by zmierzyć tylko w metrach, próbował skrócić moje egzystencjonalne bóle rozpier... rozjechaniem mnie na moich pasach. I miał dziadyga szczęście, bo gdyby Tomek mnie nie zagadał, to bym starego ślepaka wyciągnęła z samochodu i nauczyła paru formułek z kodeksu drogowego, co jakby mam już przećwiczone, bo ostatnio, kto mnie wkurwi, a jest zapuszkowany w samochód, temu pomagam wyjść oknem tegoż.

No ale Tomek na tyle odwrócił moją uwagę, że gniew suta rozpłynął się w niebyt, a sam tomski najpier namówił mnie (NA PEWNO ma certyfikaty ze szkoleń z namawiania i to od samych belzebubów czarnookich) na początek na wspólny dojazd do Powsina, a potem do tężni konstancińskich, a w końcu i do jakiegoś Stefanowa, cokolwiek to jest i jakie vipy tam mieszkają. I to krzaczorami, stepami akermańskimi, BŁOTAMI (moje niu szjusy Speca wymierzą Ci sprawiedliwość!:D)

Gdzieś po drodze napełnilim pićku:

Popas z Tomskim, 20 km przed celem © CheEvara

Pod koniec trasy ja zaczęłam odpadać, Ketonal skończył swoją robotę, na którą to okoliczność ułożyłam wierszyk następujący:

Ketonal, Ketonal
Ty chuju.

[fanów trzynastozgłoskowców przepraszam, nie miałam na 13 zgłosek natchnienia, a rym mi się ułożył przedni, więc pozostańmy przy tej wersji]

I gdy już dotarliśmy do Stefanowa, oznajmiłam Tomkowi, że ja tymi krzakami już nie wracam, jadę drogą, byle w miarę szybko dotrzeć gdzieś do cywilizacji, gdzie jak sobie zemrę, to mnie znajdzie coś bardziej obeznanego z medycyną niż szpaki i dziki. No i rozjechaliśmy się, wcześniej zrobiwszy sakralną fotę, w końcu to 10. kwietnia był;)

A Tomek oczywiście bez kasku!! © CheEvara

Powrót traumatyczny, bo wiało cholernie i zrazu, żem se przypomniała wielce śmieszną książkę Christophera Moore'a, „Najgłupszy anioł” i cytat o poruczniku tamtejszej policji: „Miał w kieszeni drugi otwór, w który mógł wetknąć długopis, co stanowiło dużą wygodę podczas burzy, gdyby człowiek chciał zrobić jakieś notatki, na przykład: jest 19:00. Ciagle wieje jak skurwysyn”.

U mnie było znacznie wcześniej, ale wiało porównywalnie.

Aleją Krakowską dotarłam do Wawy, zajechałam na Pola Mokotowskie, gdzie miałam nadzieję spotkać mój fanklub, nie spotkałam, więc do połówki jego sama się wprosiłam na chatę i tam nakarmiona, napojona, ubrana (bo z gorączki deliry dostałam i telepałam się jak stary błotnik), pojechałam do domu, notując najgorszą średnią w swoim życiorysie.