Na razie to... w temacie Mazovii w Chorzelach... ROZWINIĘCIE.

Niedziela, 17 kwietnia 2011 · dodano: 18.04.2011 | Komentarze 67

... proszę mnie nie zagajać, bo mimo wielkich pokładów sympatii, jaką z defaulta darzę wszystkich, będę pluć siarką i rzucać najbardziej krwistym mięchem.

Okrzepnę, żal ze mnie zejdzie, wkurw też sobie pójdzie, to zedytuję ten wpis i napiszę. Rzekłam ja.

-----------------------
Apdejt:

Jedyne, co mogę rzeknąć


To chooj z pasztetem i cała kaszanka w zad panu Zamanie, czy kto tam odpowiada za objazd i oznakowanie trasy – mam na myśli giga, bo do oznakowania mega nie mam nawet pół zażalenia.

Jeszcze żebym była jedyną pizdą w całym maratonie, która nie tyle drogi do domu nie umie znaleźć, co nie potrafi odnaleźć kawałka tablicy (a przyznam, że UMIEM tak się zgubić w terenie, że spdy same wykręcają się od ramion korby. Napisałabym o tym ze książkę a może i trzy), to bym tak nie psioczyła. Ale w tym ambarasie nie byłam sama.
Póki co szykuję dytyramb, który zamieszczę ku glorii i chwale orga na forum. Właśnie na cześć oznakowania dystansu giga. Bo ono już 3 km po rozjeździe mega/giga poszło w chooj, nie wiem, na jagody, na grzyby, na rozwielitki.

NIE WIEM, GDZIE ONO BYŁO, BO NA PEWNO NIE NA TRASIE MARATONU.

Bo jak jeszcze przez może dwa kilometry od rozjazdu mega/giga jakieś tablice były, tak potem zrobiło się dziwnie i rozpoczęła się jazda na czuja. Ale przestała mi się ona podobać, jak przez następne dwa kaemy nie było nawet cienia i wspomnienia po tabliczce dystansowej, za to nastąpiło leśne skrzyżowanie równoległe i tu mogłabym sobie równie dobrze zapałki ciągnąć, którą drogę wybrać. Dojechał do mnie inny zagubiony, zadecydowaliśmy, że wracamy, po drodze spotkaliśmy trzech innych bajkerów i zaczęła się zabawa.

Nie wiem, jakim cudem ponownie wylądowaliśmy na trasie mega, chłopaki wkurwieni zatrzymali się na naradę i zaczęli dzwonić na alarmowy numer, mnie szlag trafił i odseparowałam się. Tym, bardziej, że kilku napierających bajkerów darło gębę, że to jest już właśnie giga.

Pocisnęłam za nimi i ja. I tak po raz drugi dotarłam na rozjazd dystansów.

Zbaraniałam.

Nie no, jak mi Jah Jak miły, nie jestem AŻ TAKIM ŚLEPAKIEM, żeby nie dostrzec czerwonej tablicy!!!

I tu na rozjeździe poinformowałam ekipę-obsługę maratonu, że jest mocno w dupie ze swoją robotą, bo tam zaniedbanie aż ryczy jak rzeźne cielę.

A oni – w końcu obcykani w trasie – na moje uwagi rzekli byli, że jadę dobrze i że jestem pierwsza z bab. Zdębiałam. Jakżesz to do... kierwy niedostatku??
Alem na takie dictum depnęła w spd-y i ile fabryka w czworogłowych dała, jęłam, że się tak wyrażę BRZYDKO (kantele uprasza się o sekundowe opuszczenie lokalu), nakurwiać.

A spod moich – wyśmiewanych przez wszystkich – Geaxów dobył się ogień.

ALE MI SIĘ JECHAŁO!!

Tu zrobię przerwę, aby dokonać podziału tego wpisu, bo to, co wyżej, pisałam na wkurwie w niedzielę wieczorem, to poniżej już na lajcie, po paru rozmowach, w tym z exocetem.

A na chłodno to tak… Żałuję, że nie miałam czasu napisać na forum Mazovii o oznakowaniach, bo póki co w temacie tym nie odezwał się nikt, a łącznie ze mną pogubionych osób było 5, w tym jarbla, z którym startowałam z szóstego sektora i którego parę razy doszłam;). Być może każdy z nich myśli o sobie, że dał zwyczajnie dupy i nie chce o tym pruć się publicznie. A może chłopaki coś ugrali dzwoniąc na telefon alarmowy, bo takie kroki podjęli, ja nie chciałam czekać i dałam przed siebie. Może i błąd. No ale jakoś trudno mi było uwierzyć, że nagle ktoś tu do nas quadem pofatyguje się i poprawi tę trasę. A że nienawidzę czekać, to pojechałam. Pewnie błąd.


Druga rzecz, o którą mam żal do siebie jest taka, że mogłam za wszarz zaciągnąć tego chłopaczka na quadzie stojącego na rozjeździe dystansów, bo nie wierzył, gdy mu powiedziałam, że tam bez sensu jedzie się dwa kilometry po obrzydliwych piachach po to, żeby się finalnie okazało, że trzeba zrobić zawrotę. No ale jak towarzysząca mu dziewucha stwierdziła, że skoro jestem drugi raz w tym miejscu, to znaczy, że pętlę wyrobiłam i że jadę dobrze, to zdurniałam i na adrenalinie, podjarana tym, że mam zajebisty czas, popędziłam kończyć wyścig. No nie kłóciłam się. Najwidoczniej błąd.

Kolejna sprawa, to to, że ja zawsze jak dziecko naiwne mam zaufanie do wszystkich. I to odnosi się do powyższego akapitu.

Tyle z mojego niepociumania.

Nie wiem, komu oznaczenia giga przeszkadzały, Radek Rękawek i wszyscy, którzy przyjechali przede mną musieli jeszcze się na nie załapać, skoro przyjechali na metę i odpiknęli wszystkie maty. Mnie jeden punkt kontrolny nie WESZED. Co okazało się na mecie, na którą wjechałam zresztą chwilę po Rękawku, co już mi dało do myślenia, że dupa blada. A potem przy wynikach, gdziem zabłysnęła sklasyfikowana na dystansie mega. Z czasem przekurewsko tragicznym.

Nie wiem też, czy obsługa maratonu, czyli tenże chłopak na czterokołowcu na rozjeździe ruszył zadek i poprawił giga po moich dość niekulturalnie przekazanych komunikatach. Jakoś inni dojechali z giga na metę, więc pewnie tak.

Jest mi o tyle przykro (w sumie nie wiem, czy jestem bardziej wkurwiona, czy jest mi smutno), że gdyby nie ten fakap, to byłoby pudło, bo raz, że wczoraj miałam szczyt szczytów formy i jechałam, jak za przeproszeniem w dupie zasolona, a i sobotnie ośmiogodzinne ustawianie Speca pode mnie (metodą moich prób i błędów) + zabawa ze skracaniem kierownicy dały mi idealne dopasowanie do roweru, na który trochę psioczyłam ostatnio, a teraz w Chorzelach byłam zachwycona.
A dwa – poza mną, jedna jedyna dziewczyna jechała giga, zatem w najgorszym razie byłabym druga. Jak to usłyszałam po wszystkim, a już siedzieliśmy z chłopakami w samochodzie, prawie rozbeczałam się, a nie jest łatwo doprowadzić mnie do ryku.

Do swojej formy pretensji nie mam, nawet na tym cholernym asfalcie nienawidzę płaskiego i równego, nienawidzę! na starcie siedziałam wścieklakom na kołach, nogi mnie paliły, pulsometr odpikiwał próg mleczanowy, ma kierownicy widziałam fragmenty swoich wycharkanych płuc, ale jechałam sztywno i uparcie. Na pierwszych wertepach zaczęłam objeżdżanie najpierw delikwentów z mojego sektora, potem z piątego, co podobało mi się obrzydliwie. Potem w nagrodę chyba za to zebrałam w przerzutkę jakąś gałąź, wszystko zakleszczyło się i gówno, cała wypracowana przed chwilą przewaga poszła się huśtać na naplecie, bo musiałam zaliczyć pit stop, żeby oswobodzić się z krzaczorów, w końcu nie po chrust do chorzelskich ostępów przybyłam. I od nowa, wyprzedzanie tych, którzy mi uciekli – prawie widziałam wredną satysfakcję na ich twarzach! Ale doszłam ich, sama zafascynowana swoją formą.

Standardowo uciekałam na podjazdach, ale Góry Dębowej nie zmieliłam, zresztą nikt nie podjechał, przynajmniej nikt z tych, których widziałam.

Kończąc, myślę, że w Chorzelach miałam w tyłku rakietę – licznik pokazał mi wykręcone od startu do nieszczęsnej mety niecałe 77 km, które zrobiłam w czasie 3:36. A przecie jeszcze zawracałam, zatrzymywałam się, żeby ustalić, co z tym jebanym giga i tak dalej.

I jak w niedzielę, na gorąco jeszcze kurwiłam siermiężnie na organizację, tak teraz jedynie czuję się oszukana, bo w regulaminie jak wół stoi, że w ramach opłaty startowej dostaję oznakowaną trasę maratonu. I w zasadzie gówno mnie powinno obchodzić, czy ktoś może te tablice zdjąć. Jak dla mnie może je pokroić i usmażyć z nich kotlety, czy też może położyć się na nich, swoje ubranie obok i to wszystko jeszcze radośnie obłożyć paprykarzem i posolić. Ja POWINNAM MIEĆ TO W DUPIE. Tym bardziej, że na całonocnym trójmiejskim maratonie Red Bulla w tamtym roku przez bite osiem godzin na wszelkich spornych miejscówkach ustawieni byli ludzie, którzy do znudzenia mieli wskazywać drogę maratończykom. Czyli, że można to ogarnąć. Red Bull trwał od zmierzchu do świtu, a Mazovia co? 5 godzin. Tak trudno?

Na zimny makaron oblany olejem i posypany serem żółtym, którym można było zregenerować się po wyścigu spuszczę zasłonę zażenowanej ciszy. Ja takiej paszy nie zaproponowałabym nawet krowie do zainstalowania jej w formie lewatywy. W sobotę zrobiłam sobie spaghetti i nigdy więcej nie będę polegać na tym, co tam serwują dla ujechanych ludzi.

Myślałam o tym, żeby wycofać się z tego startu, bo i czas masakryczny, i nie mój dystans i kiszkowo to wygląda, ale w sumie sektora na niższy nie zmieniłam, w generalce kobiet jestem druga, ten start w klasyfikacji ogólnej całego cyklu pewnie mi odpadnie jako najsłabszy i nie będzie liczony, zatem chuj, niech to sobie widnieje w moim prołfajlu.

Żałuję tylko, że nie mogę odzyskać środków za wykupiony pakiet max, bo z chęcią zrezygnowałabym z pozostałych startów w Mazovii, a zwróconą kasę zainwestowałabym w starty w jakimś innym cyklu, który jednak bardziej szanuje tych, dzięki którym w ogóle ma rację bytu, czyli uczestników.

Dzięki jarbla za niemal wspólne przejechanie tego maratonu. Finiszowanie z Tobą było czystą przyjemnością!;)

A tak w ogóle to był mój pierwszy start w strojach teamowych. Quest odrobił lekcję.

A Pijący_mleko ma niesamowity dar uchwycenia na fotach tego, jakim ja strasznym jestem pasztetem.

I tak o właśnie. Chorzele SRELE!

Ale muszę przyznać, że trasa genialnie interwałowa, choć za te kawałki asfaltu to bym komuś nawsadzała palce w nozdrza. Nie swoje palce. Orangutanie. To jakby tyle.

I żeby łysy wpis nie był, to foty trzy:

Przed startem mina jeszcze wporzo © CheEvara

Finisz, jakby no... przedwczesny © CheEvara

A tu mojemu dyrowi sportowemu peroruję o swoich umiejętnościach gubienia trasy © CheEvara

Oko ze złości lata mi nadal.