Mało brakowało, a byłoby sto

Piątek, 29 kwietnia 2011 · dodano: 04.05.2011 | Komentarze 2

No ale pędziłam po robocie do kumpli, coś jednemu z łańcuchem nie sztymowało, dla mnie to raczej chodziło o waloną tylną przerzutkę, bo latała jak pizgnięta piorunem mewa.

Plan na ten dzień był taki, żeby upodlić się na fullu, ócz jeden i drugi otworzyłam z tym zamiarem, a że eFeSeRek stoi nieopodal barłogu mojego, to pierwsze, com ujrzała, to dorodny flak w przednim kole. No i plan strzelił ch…iński zastęp podróbek.
Przeprosiłam zatem Centuriona za myśl o zaniedbaniu go tego dnia i obrałam do pracy drogę mocno nadłożoną. JAK TO DO PRACY. Z podstawowych do-roboczych dziewiętnastu kaemów zrobiły się 42. Ale to jakie! Calutkie w słońcu, z potem ściekającym po plecach w sam środek tak zwanego rowka sarkazmu i miejsca docelowego, w którym lądują wszystkie adresowane do mnie przypierdalania się.

Nad czasem dzielącym przyjazd do roboty od wyjazdu z roboty nie mam ochoty pochylać się z nawet tak wiele wyjaśniającym komentarzem, jak „kurwa, ale TYRland”. Jak już nadejszła wiekopomna chwiła, chwila mojego opuszczenia zakładu, nie mogłam się zebrać – psychicznie leciałam już na oparach, energetycznie zżerałam swój ogon przy samej rzyci i w marzyło mi się jedynie, żeby ktoś mnie przebrał w trykoty i zniósł do roweru, posadził na niego, a potem samo by już jakoś poszło.
NIE MIAŁAM KUŹWA SIŁY.

Ale na to, żeby ze Służewca przemknąć Kabatami i Bielanami na Wolę JAKOŚ enerdżi się znalazła.

Swoją drogą WIEKOPOMNY to ten, co pamięta o domknięciu wieka?