Niechaj będzie, że powracam

Niedziela, 4 stycznia 2015 · dodano: 07.01.2015 | Komentarze 14

 I niechaj będzie, że nie na jeden wpis…;)

Bo to różnie, wszelako wręcz, bywa.

A powracam, bo… KUUUUŹWA!
Zbulwersowana jestem tymi spsiałymi czasami, w których to przyszło mię i Niewemu (temu Niewu) spotkać się, jak to drzewiej bywało, w okolicznościach A I OWSZEM rowerowych, z niejakim Gorem i nie inszym Janeczkiem i muszę temu dać ujście.
W samym spotkaniu nie ma nic bulwersującego. Najgorsze jest to, że oni zziębnięci, zziajani jak trzynogi jamnik lecący za autobusem (nie pytajcie mnie, po co, one tak lecą zawsze, tak w trupa, jakby w tym autobusie zostawiły plecak) weszli do Domu PRZECIEŻ KUŹWA WCIĄŻ Złego, po przelocie rowerem weszli, i na proste, gościnne pytanie na powitanie „PIWECZKO?” odparli:

(tu charcham i miotam plwociną plugawie)

„RACZEJ HERBATĘ”

(nadal charcham i się raczej nie odcharchnę)

I ja, mając łzy w oczach, trzęsąc w cichej rozpaczy brodą, im tę herbatę PODAŁAM.

Na swoje usprawiedliwienie mam tasak, którym właśnie zamachuję się na tęże rękę od robienia herbaty.

Potem było ciut tylko lepiej.

Wyszliśmy bowiem tych dwóch Żonkosi do stolicy na rowerach odprowadzić. Poniekąd żeby się upewnić, że sobie poszli (bo ileż można udawać ogólną wesołość w stosunku do osób pijących po rowerze HERBATĘ??).

I zaliczyliśmy trasę do stolicy możliwie najbardziej leśnym wariantem. Goro pewnie kurwił pod nosem na tę korzenistą pożarówkę, bo pomykał na singlu swym osakwionym, łomoczącym na wszelkich wybojach, ale świeciło słońce i nikt nie zważał na jakiej tam post-herbaciane utyskiwania.
Zresztą, kto by tam słuchał.

Z chłopakami rozstaliśmy się w na Bemowie – z Janeczkiem po eleganckim pożegnaniu, a z Gorem dość spontanicznie, bo się oddzielił bez słowa w Małpim Gaju. Wobec czego, uciskani czasem i lekutkim mrozem pojechaliśmy w swą ZŁĄ stronę.

Słońce świeciło, byliśmy na rowerach, a i tak smutek jakiś.
Herbatę, kurwa.