Taka regeneracja jak z koziej racicy gąbka do kąpieli

Sobota, 16 kwietnia 2011 · dodano: 22.04.2011 | Komentarze 34

W ogóle to kozy mają racice? Bo nie chciałabym popadać w nieścisłości.

Plan na przedmaratonową sobotę był prosty jak zwój w mózgu dresa spod znaku Rycerzy Ortalionu herbu Abibas. Wyspać się (taaaaaa, wstałam o 7), lajtowo, w warunkach domowych przyciąć nową kierownicę do Speca (wymiana z giętej na prostą), zrobić lekuchną pętelkę, potem strzelić sobie jakieś dzieło kulinarne, aby było nazajutrz, spakować graty i grzecznie z rumiankiem w ręku wieczorem obejrzeć jakiś film, czekając na spaćku. Jak ten emeryt, no.
Ile z tego udało się zrealizować, zara państwu zobrazuję.

Czyli już wiemy, że nie wyspałam się. W sumie, jeśli pierwszy punkt planu nie wypalił, to jakim cudem miała udać się cała reszta?
Kierę już miałam, bo w czwartek mój ulubiony Serwismen mi ją dostarczył. Wymiary miała wstępnie takie, że – mimo iż jestem tolerancyjna – nie potrafiłam jej zaakceptować. No była dokładnie tak samo szeroka jak ta gięta, a ja zamierzałam wreszcie przestać zbierać na swój tak zwany korpus cały wiatr.

Bo kto sieje korpus, ten zbiera wiatr, żeby zrobić burzę. Jak to mówią Eskimosi. Już wiem, dlaczego zawsze miałam przeczucie, że ciężko byłoby mi przyswoić eskimoski.
Głupio akcentują.

Rozesłałam zapytanie po sąsiadach, żeby za butelkie piwa udostępnili imadło i piłkie do piłowania, ale albo jeden zgłosił się po nagrodę bez imadła i bez piłki, albo drugi zaanonsował się, że ma, ale… wieczorem, jak już miałam sprawę obchędożoną. Czego już jakby konkursik nie obejmował.

Więc najsamwpierw pomyślałam ja, że mam pod nosem sklep Gianta. To wyruszyłam tam na Centurionie, bo przycięcie kiery to minut pięć, góra trzy. Na moje radosne zapytanie, czy będą tak dobrzy i szlachetni oraz nobliwi i uczynni i pomocni i powiedzą mi, jak przy pomocy scyzoryka zbudować Kontiki i precyzyjnie nawigować na gwiazdy, a potem przytną mi kierę, ten brzydki, niesympatyczny, nieuprzejmy i lekko nieżyczliwy CHAM odrzekł mi:
- Tak, ale w poniedziałek.
Uznałam więc za stosowne odrzeknąć:
- Trudno, zabiję męża tą dłuższą. – i wystosowałam z twarzy i z ócz laser strzelający, co miało zwiastować, że nie do końca mam w porządku umeblowane ciemię.

CZŁOWIEKU, JAKBYM CHCIAŁA MIEĆ PRZYCIĘTĄ KIERĘ W PONIEDZIAŁEK, TO BYM RACZEJ PRZYJECHAŁA TU W PONIEDZIAŁEK – dodałam na koniec, sycząc i ciskając z zębów jadowych. I poszłam sobie z godnością zawinąwszy BIEDREM, poprzysięgając sobie ani grosza tu nigdy nie zostawić.

Ciecie buraczane.

Jeden sms do Franka i W DZIEŃ REGENERACJI, którą mi tak wszyscy zalecali pogięłam na Ursynów ciąć kierę w profesjonalnych warunkach, z imadłem i piłą.

Oczywiście jestem lejzi bicz i wtargnęłam na serwis z zamysłem, że ja sobie pięknie i dystyngowanie pozostanę w atmosferze pracy, a chłopaki wymierzą, ustawią w imadełku, przytną i założą nową kierkę.

A okazało się, w kurzej dupie. Marcin wymierzył mi tylko, ile mam uchetać z każdej strony i ja – wzbudzając ogólną wesołość na serwisie – jęłam naparzać w to aluminium. Wszelkie komentarze ucinałam albo: "podobno Bartek chciałeś jakieś bilety na koncert?" albo: "tę kierę giętą to sobie jednak, Marcin, zabiorę, wiesz?"
I kończyły się podśmiechujki.

Potem se przełożyłam graty na prostą kierę i pielęgnując w sobie wielkie poczucie zajebistości, poczekałam na chłopaków, aż pokończą swoje rzeczy i zabraliśmy się do domów.

Jaka to była masakryczna różnica w prowadzeniu Speca! Różnica tego rzędu jak siedzenie na koniu, a siedzenie na koniu bujanym. Wreszcie zaczął się wyrywać, a nie, jak wcześniej – zanim go rozturlałam, to objechały mnie wszystkie pańcie w żabotach i ,,funkcyjnych bluzach rowerowych” z oferty rowerowej Tchibo. A teraz?? Trzymajcie mnie w pięciu! Szatan, ogień i paliwo rakietowe.

Wieczorem pomknęłam jeszcze do Decathlony po żeliki i koks na wyścig, i tak z planowanego niejeżdżenia w ten dzień nie wyszło to, co wyjść miało.

Jak u Ruskich: najpierw był plan, a zaraz potem chaos.