Jak nie może nad morze, to może nad Zegrze?

Poniedziałek, 25 kwietnia 2011 · dodano: 28.04.2011 | Komentarze 19

Jak ja siebie nienawidzę takiej rozklapcianej jak w poniedziałek rano, o ludu, mój ludu. Kwiaty najlepsze złożyłabym na ręce tego, kto by przybył kopnąć mnie, tym kopnięciem mnie nadał mojej dupie wektor, rozpędził ją i anihilował. Zanim raczyłam zrobić sobie śniadanie, zrobić kawę, zanim przebrałam się, to… nic tylko w taki dzień zainstalować mi w dupie pióropusz i go podpalić. Na lepszy rozruch.

Spłynęło mi na komórkofon kilka propozycji spędzenia tego dnia, niecenzuralnych nie zacytuję, weszła tylko jedna rowerowa i po godzinie już kręciłam w stronę Zegrza, gdzie miałam uratować od śmierci biesiadnej kumpelę, Wiolkę.

Gdybym wiedziała, że TYYYYYYLE będę na nią czekać, to bym kuźwa do Białegostoku pocięła. I jeszcze zdążyłabym wrócić. Zaparkowałam się w Rynii przy hotelu Marina Diana, podciągnęłam nogawki, rękawy i NASTĄPIŁAM się ku słońcu, by wyrównać farmerską opaleniznę. Ta różnica w połowie ud czy na końcu ramiom strasznie wieje sandałem.

Parę minut później już byłam niebotycznie znudzona.

Trzy minuty po tych paru minutach zajęłam się obserwacją życia podwodnego. Z nudów oczywiście. Bo z biologii zawsze najbardziej interesowała mnie ludzka anatomia. I genetyka, bo zawsze chciałam ustalić, po kim jestem tak pierwszorzędnie rąbnięta.

I zaczęłam kontemplować rybkę, która też chyba umierała z nudów. Bo najpierw udawała zewłok:

Tu myślałam, że rybka is dead © CheEvara

I jej koleżanki chyba się na tę gierkę nabrały, bo co chwilę podpływały sprawdzić jej funkcje życiowe (jeden zbok próbował ją reanimować, tyle że innym otworem niż paszczowym):

A jednak ona sobie... © CheEvara

Najwidoczniej podziałało i nie było to najmniej udane ABC reanimacji i resuscytacji, bo rybka zrobiła MYK i wróciła do pionu. A raczej poziomu. Figlara!

po prostu aqua-aerobic uprawiała :D © CheEvara

Wreszcie zjechała Wioka, musiałam kontrolnie na wejściu strzelić gargantuicznego focha, żeby oduczyła się takiego nieszanowania mnie i jak już się dałam przeprosić, wymieniłyśmy się wieściami z naszych niezwykle interesujących żyć (nie zrobiłam tu orta, prosiaki:P) i obśmiałyśmy czterech gamoniowatych mięśniaków ujeżdżających skutery wodne. Mieli na sobie takie wdzianka, że wyglądali jak skrzyżowanie Roberta SIŁY! Brunelki z Teletubisiem. Nie było więc komu dać się wyrwać. Więc pojechałyśmy w krzaki. W stronę Beniaminowa. Fortów konkretnie.

Rumaków dwóch © CheEvara

Ostatnio wszystkim kuźwa coś poprawiam w rowerach. Wiolka marudziła, że uderza kolanami sobie w splot. No co kto lubi;) POPRAWIŁAM JEDNAKOWOŻ.

,,Siedzę za nisko i za blisko" © CheEvara

Jeszcze tylko une photo de mua & Wiolka:

Ledwiem zdążyła przed tak zwanym samozadowalaczem © CheEvara

i wskoczyłyśmy na koła again. I tak zachachmęciła cwaniara, że wylądowałyśmy w Radzyminie, który objechałyśmy dookoła. A że był Lany Poniedziałek, wiadra z wodą miały wielkie oczy. Za każdym razem cwanie umykałyśmy JAKOŚ, ale w końcu tradycji musiało stać się (extra) zadość. Tym bardziej, że działo się to we wsi... MOKRE.

No i Wiolka oberwała, na co zareagowała klasyczną GĘSINĄ:

Wiolka oberwała z wiadra © CheEvara

Mnie WYRWAŁO SIĘ (bo przecież ja nie przeklinam) „oż ty skurwysynu” i drugie wiadro z wodą zawisło w powietrzu. Nie miał gnój odwagi. Ma się tę moc słowa. Siłę przekazu. Mąkę, zboże, symbol!




Odprowadziłam laskę do Radzymina i stamtąd trasą na Marki podążyłam do domu. Grając na nosie wszystkim gamoniom sterczącym w uroczym korku. No i stówka weszła!;)