Na niedzielę misz masz

Niedziela, 24 kwietnia 2011 · dodano: 28.04.2011 | Komentarze 34

Czy napierdalanie dzwonów kościelnych przed szóstą rano można podpiąć pod stalking, czy pod naruszenie ciszy nocnej, czy może pod pogwałcenie praw moich zaspanych bębenków? Na tej Niewiańskiej wiosce pewnie zaliczają się te trzy rzeczy naraz.

Małe przerażenie mnie dopadło, jak z rana zliczyłam kapsle walające się po kuchni Niewe, a że jeszcze z lekka byłam nieważka, to i w oczach mi się te kapsle czwórzyły (od dwóch jest dwoić, od trzech – troić, a od czterech i dalej?? Nie mówcie, że już multiplikować!), to i stres mi się zwielokrotnił. Liczba opróżnionych opakowań po Monte nakazała się uśmiechnąć i powtórzyć to, co żem już rzekła: co za debile:D

Zmyłam się w swoją stronę o ryku koguta, szczekaniu szynszyli i pianiu siekieradki, bo we Warszawie moja Pani Mama, czyli prywatna mać kumpeli (od której zimą pożyczyłam Wheelera) zapraszała na śniadanie świąteczne. No takie święta to lubię: pojechać na rowerze po coś, co ktoś już w całości zrobił. W sumie jakbym pojechała na swoje Podkarpacie na święta, to by wypadło tak samo, a miałam taki plan – pociąć kolarzówą na Rzeszów i, gdyby nie robota oraz lekutki brak zaufania dla naszych mistrzów bolidów marki polonez czy spimpowany golf trójka, pewnie ruszyłabym. Tyle że na czas okołoświąteczny nie planowałam sobie śmierci pod kołami zapierdalającego busa. Testament nie gotowy.

Trasę do Warszawki miałam pod wiatr. I tylko naparzające słońce uchroniło mnie przed zabluzganiem się na cacy.

U Karoliny owiniętej dookoła opatrunkiem, bo złamała sobie na rolkach łopatkę (:D:D:D) zjadłam niewiele, no bo... śledzi nie było, Monte nie było:D Była kawa, ale bez rumu.
Wyprowadziłyśmy jej sierściuchy na Pole Mokotowskie, nad którymi zebrały się czarne chmury i ja oraz moje lekkie skacowanie uznaliśmy wespół, że napylam do domu. A tam umarłam sobie pod pledem (co to jest kuźwa za słowo PLED???) na dwie godziny. Było to umieranie nieefektywne, bo pod moim oknem bawiła się kamieniczna bachornia i nie poważała w żadnym stopniu mojego stanu.

To wstałam i udałam się na bajerkę na fulliku. W Lesie Bielańskim jest parę miejscówek do podbicia Specucha, o kilku efektownych schodach do zjazdów nawet nie pisnę. Tak jak te muchi, które zeżarłam, jadąc z rozdziawioną dzięki pełnemu tłumieniu paszczą.

A jak on się swoim KULOREM odcina od otoczenia!

Fullik w Lesie Bielańskim © CheEvara

Ale wracałam w taki deszcz, że ja pierdylę. NIE LUBIĘ TO.

Chociaż późniejsze mycie roweru było takie przyjemnie odmóżdżające, że jakby mi podstawić las krzyż… tfu! Las rowerów, to bym ogarnęła.