Dżałorki dzień drugi!

Piątek, 22 lipca 2011 · dodano: 28.07.2011 | Komentarze 23

Po mocno rowerowym czwartku i upojnym wieczorze towarzystwo nie wstało zbyt świeże:D Ja i Niewe na krzywy ryj wbiliśmy się na śniadanie, którego rozwinięcie każdego już poranka wyglądało tak samo: reanimacyjne piwo, mycie rowerów połączone z piwem tym razem w wersji pielęgnacyjnej i powiązane ze zbiorowym… sztachaniem się Brunoxem i na koniec jeszcze jedno piwo.
Za symboliczną butelkę Kasztelańskiego udzielałam chłopakom technicznych porad:

Zajebista kompozycja, muszę przyznać;) © CheEvara

Tym razem skład wyprawowy uszczuplił się nam i w trzy osoby: Niewe, Goro i mua pojechaliśmy – wedle przewodniczej woli Kierownika Eskapady, Gora – zdobyć Prehybę (1175 m n.p.m.). Pora była rzeźnicko wczesna, bo ruszyliśmy JUŻ o godzinie trzynastej. Myślę, że właśnie to odstraszyło Rootera. Już na zdjęciu powyższym wykazuje żadne oznaki aktywności. Jakby się chłopak nie wyspał:).

Rowerowy szlak prowadzący ze Szczawnicy na Prehybę (wiem, że po polsku to Przehyba, ale mnie bardziej podoba się zruszczenie) był tak przejezdy jak trasa pamiętnego maratonu w Szydłowcu. Chyba, że ów rowerowy szlak przeznaczony był wyłącznie dla rowerów wyposażonych w czekany i w tak zwane wciągarki. No bo, wybaczcie, moi mili:

Wspinanko na Prehybę. Szkoda, że rowerowy szlak ma mało wspólnego z przejezdnością;) © CheEvara

Na szczyt docieramy bardziej zmęczeni tym wciąganiem rowerów niż rzeczywistym podjazdem. I nawet nie chodzi o to, że nie było mocy w nogach, żeby to podjechać, ale rozpieprzony przez wycinkę drzew szlak rowerowy, dodatkowo urozmaicony klejącym się jak surowe ciasto drożdżowe błotem weryfikował wszystko. Nie wspomnę już o tym, że padający PRZYNAJMNIEJ od naszego przyjazdu deszcz zrobił z kamieni i korzeni ślizgawkę.

Schronisko na Prehybie, nie widać w sumie, że się uchetaliśmy;) © CheEvara

W schronisku pustki. Poza nami i innym rowerzystą, który wjechał na Prehybę asfaltem (pfffffffffff) i który cyknął nam powyższe zdjęcie; oraz poza panią na kuchni nie było nikogo. Na należne nam naleśniki i piwko rzuciliśmy się NIESTETY w kolejności wydania. Czyli Niewe, Goro i ja:D Ale z piwem UPORALIŚMY się w tempie podobnym.

Galeria trzech chlorów, tyrzech kasków oraz trzech piw;) © CheEvara

Nażarci, acz w sumie niedojedzeni – nie wiem, co jest w tych górach, ale ja tam byłam ciągle głodna! - skierowaliśmy bajsikle w stronę Rytra. Teraz czekał nas zjazd. Kamienisto-błotno-korzenny. Dzieło Szatana wręcz. Niewe walczył ze ślizgiem tylnej zjechanej opony, ja – mimo posiadania fulla – z cykorem, a Goro...

GORO WALCZYŁ ZE SWOIMI SKŁONNOŚCIAMI DYDAKTYCZNYMI.

Na żółtym szlaku DYDAKTYCZNYM można było NAUCZYĆ SIĘ techniki © CheEvara

Bo, kochani moi. Idziemy se w dół. Jak wskazuje obrazek. Bo się nie da zjechać. Idzie najpierw Goro, potem ja, na końcu Niewe, kóry strzela nam kompromitujące zdjęcia, jak sprowadzamy te rowery, zamiast na nich zjechać. Idziemy se takim wydrążonym tunelikiem, wypełnionym: kamieniami, korzeniami oraz błotem, a pośrodku tego wszystkiego leci se korytko. W którym – jakby się wpadło na pełnej prędkości, czyli na tak zwanej koorvie – już na pierwszym kamieniu można by wykonać klasyczne OTB. Ewidentnie Goro jest zafascynowany obłością kamieni. Bo odwraca się do nas i tonem przemowy profesora z ambony wygłasza nam tekst:

SPÓJRZCIE, JAK TU POPRZEZ WIEKI WODA DRĄŻY SKAŁY

Nie mija sekunda, a ja na to dostaję takiej głupawki, że ledwo jestem w stanie utrzymać fulla. Rżę jak kobyłka Piłsudskiego. Za mną w przeraźliwy brecht wpada Niewe. Komizm sytuacji dociera do samego autora, który – naprawdę niewiele brakowało – zara zacznie nam pokazywać wykresy, jak to POPRZEZ WIEKI woda drąży te skały.

Jak już się obśmialiśmy jak te dzikie norki Izydorki, jęliśmy kontynuować schodzenie, czasem zbieganie, czasem zjazd na butach. W sumie, moglibyście zapytać, po co nam tam były rowery. A one przydały się do...
podpierania!
Jak te kijki do NORKI ŁOKI.

Nastąpił postój na oddanie naturze, to co naturze lub też naturalne. Czyli przetworzone prehybskie piwo . Znów Goro okazał się werbalnym sponsorem tej imprezki, bo wypowiedziawszy słowa:

TO TERAZ DRĄŻYŁ BĘDĘ JA

oddalił się w celu wiadomym.

Potem udało się wskoczyć na rowery, by choć poudawać sprawnych technicznie kolarzy górskich, jak o ta pani, o:

A jednak zjeżdżam:D © CheEvara

i asfaltem dotarliśmy do Piwnicznej, po drodze próbując GAZOWANEJ Piwniczanki:

Nie dość, że gazowana, to jeszcze waliła dżajkiem © CheEvara

I pojechaliśmy na obiad. Obżarliśmy się jak nie powiem jakie zwierzęta z kontaktem elektrycznym na giembie, a że sam obiad nam nie wystarczył, dobiliśmy się hambuksami. To żarcie doszczętnie zniszczyło nasze cechy motoryczne. A tu jeszcze trza było zdobyć Przełęcz Obidza.

O królu złoty, jak ja żałowałam tego obiadu. O Dżizasie na Niebiesiech, jak mi nie szło! Jakkolwiek nie próbowałabym sobie wmawiać, że widoki będą zajebiste:, tak na moją watę w nogach nie było rady. Zdobycie Obidzy okazało się znacznie trudniejsze niż podejście pod Prehybę. Sztywny podjazd przechodził w ścianę, ściana w sztywny podjazd. I tak aż do samego znaku:

Wjechano! © CheEvara

Pozowane czy nie? Oto jest pytanie;) © CheEvara

.

Stąd do bazy było już nie tylko blisko, ale i z górki. Wystarczyło minąć bacówkę:

Postój przez stado baranów:D © CheEvara

i taki spęd

Będzie filmik z tego, jak próbuję przebić się przez te łowiecki;) © CheEvara

i strumyk:

Jeszcze tylko szybkie mycie rowerów © CheEvara

Wiem, że rozmazane, ale przez to bardziej dynamiczne. Poza tym zalałam se buty:D © CheEvara

Dzień zajebiaszczy, zatem wrażeniami należało podzielić się PRZY WIADOMO CZYM zresztą ekipy.


Chciałam tylko zwrócić uwagę, że miało być ognicho, pieczone ziemniaki, ale Rooter zlał nasze poranne prośby i zadu po zakupy nie ruszył:D

Więc było TYLKO piwko:)